De wet zegt dat iemand naar vermogen moet participeren. We willen niet dat mensen langdurig in de uitkering blijven en dus zoeken we naar de kortste weg naar werk.
Uit het verleden weten wij dat als mensen te lang werkeloos blijven zij nooit meer aan het werk komen. Dus moeten de statushouders zo snel mogelijk werken of studeren. En als zij nog niet kunnen werken dan is een participatieplek of vrijwilligerswerk ook goed om ervaring op te doen.
Maar hoe bepaal je wat passend werk is en wanneer de statushouder meer tijd nodig heeft om de arbeidsmarkt te leren kennen, voordat hij zijn eigen ambities kan vorm geven?
Is het dan van belang dat statushouders blij zijn met wat zij doen en dat het aansluit bij hun competenties en ambities? Zijn wij bereid hierin een investering te plegen door bijvoorbeeld bijscholing mogelijk te maken?