Statushouders moet soms wel tien keer hun verhaal vertellen aan alle verschillende partijen die hen helpen of begeleiden. Dat is natuurlijk zonde en kan effectiever.
Waarom delen we de dossiers niet gewoon? Maar je moet ook rekening houden met de privacy? En soms heb je een vertrouwensband en daar moet je zorgvuldig mee omgaan. Informatie over schulden, medische gegevens of trauma’s zijn bijvoorbeeld lastig te delen.
We moeten statushouders beschermen. Of vinden statushouders het juist fijn als er informatie gedeeld wordt omdat het integratieproces dan sneller gaat? Welke informatie is nuttig om te delen? En hoe delen wij dan de informatiedossiers? Kortom, wat is in het belang van de nieuwkomer het beste?