De statushouder is zelf verantwoordelijk voor zijn lening voor de taallessen. En daar gaat veel mis. Ze moeten teveel betalen, geven het verkeerd uit en blijven zitten met een schuld.
Het is voor statushouders onduidelijkheid wat er van de lening van 10.000 euro allemaal betaald moet worden. De ene taalaanbieder belooft dit en de andere taalaanbieder belooft dat. Statushouders zien door de bomen het bos niet en kiezen vaak op oneigenlijke gronden. Als achteraf blijkt dat ze op het verkeerde niveau terecht zijn gekomen is het geld weg.
Als hun lening op is moeten ze zelf gaan betalen, want ze moeten hun inburgeringsexamens halen voor het verkrijgen van een permanente verblijfsvergunning. Het is de vraag of een verplichte lening en het risico op een schuld motiverend is voor een succesvolle inburgering. Sommige statushouders komen hierdoor in financiële problemen, wat hun integratie in de weg staat. Hoe kunnen we dit voorkomen?